آغاز انتشار نقد دیالکتیکی "آرش کمانگیر"
دیدار هاتفی با کسرائی
در منظومه آرش کمانگیر
 

از این شماره راه توده، نقد زنده یاد رحمان هاتفی، بنیانگذار سازمان "نوید" و عضو هیات سیاسی حزب توده ایران در سالهای پس از پیروزی انقلاب بهمن 57 را منتشر می کنیم. نه کسرائی، که او نیز چهره در خاک کشیده است. اولی در گورستانی در قلب وین پایتخت کشور اطریش و دومی در قلب خونین ایران، در گلزار خاوران. اولی در مهاجرت و دور از میهن زندگی را بدرود گفت و دومی در زندان جمهوری اسلامی به ناجوانمردی کامل و در زیر شکنجه.
نقد هاتفی بر منظومه آرش کمانگیر، خود گویای وسعت اندیشه و دانش رحمان هاتفی و تسلط او بر تاریخ ایران، مارکسیسم و ادبیات کشورمان است. می خوانید و خود قضاوت می کنید. درعین حال، این نقد، علاوه بر آشکار سازی وسعت دانش هاتفی، نثر فاخر و وزین او را در پرداختن به مضامین ادبی نشان می دهد. او، شیفته این نثر و شیوه نگارش خود بود، چنان که در مقالات، نقدهای سیاسی و تفسیرهای سیاسی نیز، گاه از چارچوب تنگ این نوع نوشتارها و بویژه سبک جا افتاده حزب توده ایران در این عرصه خارج شده و پنبه به چنگ خوش آهنگ نثر فاخر و ادبی خود می زد. این دوگانگی گاه بسیار شیرین تر از شیوه های خشک نگارش سیاسی بود. از جمله در گزارش خوابگونه ای که از زندگی خسرو گلسرخی نوشت و یا دردنامه ای که به یاد دوست دیرینه اش دکتر هوشنگ تیزابی با آب دیده نگاشت.
شاید نیازی به این مقدمه نبود، چرا که در همان چند خط اول، خواننده، خود درک می کند با کدام نویسنده روبروست، اما، از آنجا که ما را هم دلی است پرخون، این چند خط را به رسم یاد بود نوشتیم.

 

    بازگشت