مانورهای حاکميت

روی بشکه باروت خشم مردم

تمام ظرفيت های يک انفجار کور در سراسر ايران بوجود آمده است. آنها که اين ظرفيت را انکار مي کنند و يا نمي بينند، برای کوربيني سياسي خود بايد چاره بيانديشند. بستن تظاهرات و شورش مردم در تبريز و آذربايجان به دم کاريکاتوری که در يک روزنامه منتشر شده، خنده دارتر از اصل آن کاريکاتور است، در حالي که هيچ شورش و قيامي کاريکاتور نيست. آنها که شورش اخير در آذربايجان را با تظاهرات سازماندهي شده توسط حزب خلق مسلمان ( در سال 58 و با حمايت آيت الله شريعتمداری و گردانندگي رحمت الله مراغه ای و در اعتراض به پيش نويس قانون اساسي در حال بررسي) با شورش امروز در آذربايجان مقايسه کرده و وعده خاتمه بخشيدن به آن را مي دهند، شايد خود در خواب و خيال باشند و در خواب و خيال بمانند، اما هيچ نيروی سياسي واقع بيني حق ندارد در اين خواب و خيال غرق شود. ( نگاه کنيد به سخنراني روز يکشنبه رهبر برای مجلسيان و وعده آرام کردن آذربايجان به سبک آرام ساختن تظاهرات سال 58)   ادامه

 ------------------------------------------------------------------

تکرار دانشگاه تهران 78

در دانشگاه تبريز در سال 85

اين عکس، از جمله عکس های مربوط به تظاهرات دانشجوئي و شورش مردم تبريز در هفته گذشته است. خبرگزاری های داخلي آن را منتشر نکرده اند، بلکه روی برخي وبلاگ ها منتشر شده است. اين صحنه شباهت بسيار به تظاهرات دانشجوئي سال1378در مقابل دانشگاه تهران دارد. همان صحنه ای که احمد باطبي پيراهني خونين را بالای سر خود گرفت و به همين جرم هنوز در زندان است. آنها که باطبي را زنداني کردند و آن تظاهرات را سرکوب، حتما بر اين تصور بودند که ديگر چنان تظاهراتي تکرار نخواهد شد، غافل از آن که وقتي زمينه باقي است، زمانه حکم به تکرار رويدادها مي کند. حتي 7 سال پس از آن سرکوب و عوض شدن يک نسل در دانشگاه های کشور. حتي اگر اينبار نيز چنان شود که سال 78 شد، بازهم تکرار خواهد شد. واکنش های اجتماعي نه با اراده حکومت ها شکل مي گيرد (مانند تهييج کنوني برای دفاع از اتم و جنگ) و نه با اراده حکومت ها سرکوب مي شود. چنان که دانشگاه تهران سال 78 اکنون در تبريز و در سال 85 تکرار شده است.

 ------------------------------------------------------------------

جغد جنگي دوباره

بر ويرانه های 8 سال جنگ با عراق

سالگرد شکست ارتش صدام حسين در خرمشهر و آزاد سازی اين شهر پس از نزديک به يک سال که در اشغال عراق بود، امسال نيز برگزار شد، اما نه مانند سال های گذشته و به همراه انتقاد از بازسازی نشدن ويرانه های باقي مانده از اين شهر، بلکه در بزرگ نمائي قدرت نظامي جمهوری اسلامي. اين عادت و سياست جنگ طلبان است. از ويراني و کشتاری که از جنگ ها باقي مي ماند سخن نمي گويند، بلکه از فتوحات مي گويند؛ و اين خلاف آن يادآوری است که مردم از جنگ و سالگرد آن مي کنند. مردم نه به فتوحات، بلکه به عزيزاني که از کف داده اند و به خانه ها و سرپناه ويران شده خود مي انديشند. در همين بازانديشي است که وعده های حکومتي برای بازسازی را به خاطر مي آورند. اگر ادامه جنگ با عراق برای فتح کربلا و نجف، در دو دهه ای که از پايان جنگ مي گذرد بازخواني شده بود و مردم در جريان جزئيات ويراني ها و خسارات و تلفات جنگ فرسايشي (پس از آزاد سازی خرمشهر و تحميل ادامه جنگ به مردم ايران از سوی حاکميت) قرار گرفته بودند، ای بسا، حکومت به اين آساني نمي توانست در يک سال گذشته در سيمای جمهوری اسلامي بر طبل جنگي دوباره بکوبد! ملت ايران هنوز از زير آوار آن جنگ 8 ساله بيرون نيامده است. شاهدی گوياتر از اين عکس، که امسال و بعنوان تازه ترين عکس در مجموعه عکس های خرمشهر منتشر شده است؟

 ------------------------------------------------------------------