شورش آبان نشان داد، ج. اسلامی

سنگر تهیدستان را از دست داده!

سرتیپ نجات، معاون فرهنگی سپاه پاسداران، در یکی از برنامه‌های هیات رزمندگان اسلام و سازمان بسیج مداحان گفت: "شیوه تلاش برای تغییر نظام حکومتی ایران تغییر کرده و در مدل جدید براندازی با جنبش اجتماعی است که در آن تکیه بر افراد فرودست جامعه و کسانی است که محصول حاشیه‌ نشینی و بی‌سوادی هستند و در فضای مجازی آلوده شده‌اند."

بنا به گفته سردار نجات – که بعدا مدعی شد سخنانش تحریف شده ولی عین همان را با افزودن قید "متاسفانه" تکرار کرد- قشرهای تهیدست جامعه از این پس آنچنان رویاروی جمهوری اسلامی قرار گرفته‌اند که آنها را ستون براندازی می دانند.

سخنان سردار نجات بدنبال سخنرانی اخیر رهبر بود که در آن تعریف جدیدی از "مستضعف" ارائه داد و امامان و پیشوایان جامعه – یعنی خودش- و کسانی را که برای او شمشیر می زنند را همان مستضعفانی معرفی کرد که قرآن وعده حاکمیت آنها را داده است!

هم ادعاهای رهبر و هم سخنان سردار نجات و سپس تکذیب وی همگی از بحرانی حکایت دارد که سراپای حاکمیت را فرا گرفته و ضمنا وضع متناقض و متزلزلی را نشان می دهد که جمهوری اسلامی با آن روبروست. امروز همان تهیدستانی که جمهوری اسلامی مدعی بود متکی به حمایت انهاست تبدیل به بزرگترین خطر برای جمهوری اسلامی شده‌اند. سیاست حاکمیت که در یکی دو دهه اخیر ایجاد نفرت از قشرهای متوسط در میان قشرهای تهیدست بود، اکنون به ایجاد ترس از تهیدستان در میان طبقه متوسط تغییر کرده است. تصور حاکمیت در این تبلیغات بر آن است که قشرهای متوسط با قشرهای فوقانی جامعه و سرمایه داران حکومتی و روحانیان فاسد و سرداران برج سازو برج نشین و ... احساس همبستگی بیشتری دارند تا با تهیدستان. در حالیکه این تصور از پایه نادرست است زیرا بخش اعظم قشرهای متوسط جامعه ما نیز با شتاب در حال از دست دادن سطح زندگی و در خطر سقوط به میان تهیدستان قرار دارند. یافته‌های یک نظرسنجی موسسه ایسپا  وابسته به جهاد دانشگاهی که هفته پیش در نشریات کشور منتشر شد نشان می دهد که مثلا در شهر تهران فقط 4 درصد (یعنی همانها که خواهان ادامه وضع موجود به هر قیمت هستند) از سرکوب معترضان پشتیبانی می کنند. این درحالیست که حکومت سیاست سرکوب را بعنوان اینکه معترضان داعشی یا مجاهدین خلق بودند کوشیده توجیه کند. بعبارت دیگر هیچکس این تبلیغات حکومتی را نپذیرفته. شاید کمتر کشوری در جهان وجود داشته باشد که حامیان بقای حکومت از طریق سرکوب تا این‌اندازه در جامعه منفرد و منزوی شده باشند. حتی در سال 57 هم شمار کسانی که خواهان دست آهنین شاه دربرابر انقلاب بودند قطعا از 4 درصد بیشتر بود...ادامه