اقتصاد صنعتی در ج. اسلامی

رویائی است که تحقق نخواهد یافت 

اوضاع ایران روزبروز بغرنج تر و پیچیده تر می شود. همه امیدها و خیال ها به اینکه حاکمیت برنامه ای درازمدت و یا حتی کوتاه مدت برای رویارویی با این مشکلات را دارد نیز در حال رنگ باختن است. مردم مدتهاست که امید خود را از حکومت بریده اند و حکومت هم این را خوب می داند. اگر جز این بود رسوایی انتخابات 20 درصدی و انتصاب ابراهیم رئیسی به ریاست جمهوری را نمی پذیرفت. این در حالیست که ایران برای برونرفت از اوضاع کنونی نیاز به یک برنامه توسعه صنعتی دارد. شرط مقدماتی هر برنامه توسعه صنعتی جلب همکاری مردم، کارشناسان، روشنفکران، طبقه کارگر و طبقه متوسط است. بدون چنین جلب همکاری توسعه صنعتی محال است. سیاست حکومت درست برعکس، به سیاست جدا کردن هر روز بیشتر خود از مردم و تکیه هر روز بیشتر بر نیروی نظامی و مافیاهای اقتصادی و سیاسی ادامه میدهد. 

بر خلاف آن تصوری که حکومت به آن دامن می زند، ایران برای تبدیل شدن به یک کشور آباد و مستقل و تاثیر گذار در تحولات منطقه، نمیتواند تنها متکی به قدرت نظامی و اتمی خود باشد. این امر ممکن نیست مگر با داشتن یک اقتصاد ملی و تولیدی و حکومتی که مردم سهم مستقیم خود را در آن احساس کنند، نه آن که بردگانی تابع خرافات مذهبی و قربانی سانسور و یورش های سازمان یافته تبلیغات حکومتی تصور شوند.

صرفنظر از نمایندگان سرمایه داری تجاری و بلندگوهای منافع قشرهای خودخواه و مصرف گرای فوقانی طبقه متوسط، همه قشرهای دیگر جامعه ایران در یک اقتصاد صنعتی و تولیدی ملی ذینفع هستند، نه فقط به لحاظ رفاه اقتصادی، بلکه از نظر سیاسی و اجتماعی و فرهنگی. هرقدر که اقتصاد تجاری نیاز به مردم ندارد و متکی به صادرات مواد خام و واردات از کشورهایی است که مردم آنها تولید کننده هستند، اقتصاد صعنتی و تولیدی نیاز به همکاری مردم و روشنفکران و کارشناسان دارد. احساس بی نیازی حکومت به مردم برآمده از ماهیت تجاری و غیرتولیدی و غیرصنعتی اقتصاد ایران است.