با تمام نیروی ممکن

فضای انتخابات را باید باز کرد

جامعه ایران با سرعتی حیرت انگیز و در همه عرصه ها به شرایطی مشابه شرایط آستانه انقلاب بهمن 57 نزدیک می شود. شکاف میان حکومت و مردم به اوج خود رسیده است و نوع رابطه مردم با حکومت بویژه پس از جنبش سبز از بنیاد تغییر کرده است.
حکومت روزبروز بیشتر نشان می دهد که به یک گروه غارتگران ثروت ملی تبدیل شده و به یک قشر نازک چپاولگر و ثروتمند تازه به دوران رسیده متکی است. بطوری که منافع عمومی مردم ایران را به کلی پایمال بهره مندی این قشر کرده است. بدینسان حکومت روزبروز امکان اقناع مردم و حفظ یک اجماع ملی را از دست می دهد. این ناتوانی در اقناع و بی طرف نگاه داشتن مردم در شرایطی است که جنبش سبز نیز از سوی دیگر به افسانه پایگاه اجتماعی حکومت و دست بلند نکردن آن بر روی مردم خاتمه داد. نه تنها مردمی که در جنبش سبز شرکت کردند دیگر ابهامی درباره ماهیت سرکوبگر حکومت ندارند، بلکه خود آن نیز نمی خواهد این ماهیت را پنهان کند. سخنان سردار شعبانی که از آمادگی سپاه برای سرکوب توده های فقیر و محروم سخن می گوید نشانه تغییر بنیادین نوع رابطه است.
نظام پارلمانی و انتخابات محدود که یکی از مهمترین دستاوردهای انقلاب بود اکنون با بحران دو سویه روبروست. هم حکومت نمی خواهد تن به انتخابات دهد و هم مردم حاضر نیستند در هر نوع انتخاباتی شرکت کنند. بدینسان آینده نظام پارلمانی و ریاست جمهوری به زیر سوال رفته و مسئله دموکراسی و رای مردم را در مرکز بحران حکومتی قرار داده است.
سیاست های حکومتی هشت سال اخیر به از هم پاشیده شدن شیرازه اقتصاد جامعه انجامیده و شرایط زندگی برای وسیع ترین قشرهای مردم روزبروز دشوارتر می شود. آن هم در شرایطی که چشم اندازی برای برون رفت از این وضع دیده نمی شود. مقابله مردم و زحمتکشان با سیاست های دولتی هر روز شکل های قاطع تر و گاه خشن تر به خود می گیرد و بنوبه خود بحران رابطه حکومت با مردم را تشدید می کند.  شورش کشاورزان اصفهان و قطع آب شهر یزد نمونه ای از این سمت گیری است.
در عرصه بین المللی نیز سیاست های حکومتی نه تنها یکی از پس از دیگری شکست می خورد، بلکه به عامل نابودی ثروت ملی و تشدید نابسامانی های داخلی تبدیل شده و کشور را در معرض مخاطراتی قرار داده که می تواند خطری برای موجودیت آن باشد.  ... ادامه

دیدار کیانوری با پرویز شهریاری

اگر بخواهیم خیلی خوشبینانه قضاوت کنیم، بخشی از گمراهی گرانندگان نشریه نامه مردم، بی ارتباطی و بی اطلاعی آنها از اوضاع داخل کشور است. این بی اطلاعی و بی ارتباطی تا مرز بی خبری از وضع رها شدگان از زندان جمهوری اسلامی نیز پیش می رود و سرانجام می رسد به این که کیانوری در سالهای پس از آزادی از زندان درست در چنگ حکومت بود. این عکس تنها نمونه ای از آن در چنگ حکومت بودن است که به آن اشاره کردیم. دیدارهای نوبتی با پرویز شهریاری در خانه وی و گاهی نیز پرویز شهریاری در خانه کیانوری. عکس های دیگری نیز وجود دارد که مربوط به دیدار کیانوری با الخاص شاعر در کارگاه نقاشی وی است و نیز دیدار الخاص با کیانوری  در خانه ای که با مریم فیروز در آن زندگی می کرد. این رفت و آمد شامل حال کسان دیگری نیز می شده - جز "شکوری" - که بموقع خود دراین باره نیز خواهیم نوشت. همه این افراد آدرس های پستی، امکاناتی در اروپا و فاکس و تلفن دراختیار داشتند و.....

اگر کسی را تعقلی باشد، همین اشارات کافی است، مگر آن که "ریگی" به کفش داشته باشد که بنظر ما در نامه مردم، آخری مصداق دارد!             (عکس از فیس بوک ایرج شهریاری)

برگزیده ها از کتاب پیر پرنیان اندیش

سوال غلط

 جواب غلط تری در خودش دارد

سروش