سرمقاله 652

دولت دیگر قادر نیست

قدرت اقلیت حاکم را مهار کند!

اقای خامنه ای در سخنرانی هفته گذشته خود ادعا کرد:

 "برنامه دشمن، ایجاد شکاف و جدایی میان نظام و مردم است و این طراحی نشان دهنده حماقت آنهاست زیرا نمی دانند نظام جمهوری اسلامی، چیزی جز ملت ایران نیست و این دو جدا شدنی نیستند. جمهوری اسلامی متکی بر آحاد مردم و ایمان و محبت و عواطف آنان است."

ایا واقعیت چنین است؟ آیا جمهوری اسلامی متکی بر "محبت" مردم است؟ آیا "شکاف و جدایی میان مردم و نظام" حاصل برنامه ریزی دشمن است یا پیامد منطقی سه دهه رهبری ایشان؟

امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که ایران درگیر یک بحران حاد اقتصادی و اجتماعی است که همراه شده با ناتوانی دولت در حرکت در جهت حل یا کاهش این بحران‌ها که خود نتیجه وجود یک شکاف حاد و عمیق میان دولت و ملت است. حکومت ایران بدون توجه به مردم و خواست آنها به راه خود‌ می‌رود و مردم هم عملا به راه خود. این شکاف در عرصه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاست خارجی کشور به اشکال مختلف خود را نشان‌ می‌دهد. ریشه این شکاف میان ملت و حکومت در کجاست؟ چرا مردم روزبروز بیشتر با حکومت و حکومت با مردم احساس بیگانگی‌ می‌کند؟‌ می‌توان گفت ریشه این شکاف در ماهیت رژیم و منافعی است که حکومت در ایران نمایندگی آن را برعهده گرفته و درکی است که از نقش خود در جامعه دارد.بنابراین آنچه شکاف ملت و دولت را امروز به بالاترین حد خود رسانده، - نه برنامه ریزی دشمن- که ناتوانی نظام و حکومت از ایفای نقش مستقل از دو سو است. از یکسو ناتوان از ایفای نقش مستقل در درگیری میان باندهای مختلف قدرت که بر سر سلب مالکیت از مردم و کسب ثروت و قدرت با همدیگر رقابت‌ و نزاع می‌کنند و از سوی دیگر ناتوان از حفظ منافع اکثریت در برابر این گروه‌هاست، به شکلی و در حدی که حداقل بتواند مانع از فروپاشی نظام اجتماعی شود. مسئله مهم امروز و آینده ایران آن است که دولت و نظام تا چه حد بتواند – و آیا‌ می‌تواند؟ – از منافع باندهای قدرت و ثروت مستقل شود و از منافع اکثریت مردم و کشور در برابر این اقلیت دفاع کند یا آنها خواهند توانست دولت و کشور را به همراه خود به ورطه فروپاشی و جنگ و تجزیه خاک ایران  بکشانند. .. ادامه

آخرین نوشته های نورالدین کیانوری – بخش 5

چرا بیضه اسلام

همیشه در دست سلاطین وقت بوده؟

رهبر چین در کنار مردم چین!

چین امروز بزرگترین اقتصاد جهان است، چنان که گلوی امریکا را نیز به چنگ گرفته است. امریکا بزرگترین بدهکار چین است. این موقعیت آسان به چنگ نیآمد. زمانی که در چین انقلاب شد، این کشور عقب مانده ترین کشور پرجمعیت جهان بود و اعتیاد مردم آن به تریاک تقریبا همگانی بود. درسالهای پس از انقلاب، بتدریج "کیش شخصیت" مائو که رهبر انقلاب نیز بود، بنام "انقلاب فرهنگی" که آن را انقلاب در انقلاب لقب داده بودند ضربات مهلک و خونینی به انقلاب زد. صبر و مدارا از ویژگی های مردم چین است و همین خصلت به چین امکان داد تا دوران مائو را پشت سر بگذارد و مسیری را آغاز کند که به چین امروز ختم شده است. بحث ما با انتشار این عکس، مرور و تحلیل انقلاب چین، دوران مائو و پس مائو نیست. بحث اینست که رهبر کنونی چین که از میان مردم این کشور برخاسته، در بیت و قصر و حصار خود ننشسته تا عده ای را بنام اقشار مردم به حضورش بیآورند و او برای آنها سخنرانی های تکراری کند، بلکه خود به میان مردم می رود. به میان کارگران و روستائیان و اقشار مختلف مردم. سر سفره آنها می نشیند و به حرف ها و انتقادهایشان گوش می کند و سپس جمعبندی آنها را به رهبری حزب و دولت منتقل می کند تا دستور برنامه کار حکومتی شود. اگر خلاف این بود، چین، چین امروز نبود.