سرمقاله 946

یورش با حداکثر نیرو

به ضعیف ترین حلقه ضد انقلاب

آیا ارتجاع و کلان سرمایه داران قادرند انقلاب را در خون شریف زحمتکشان خفه کنند؟

مارکس می گوید: «بله! انقلاب های اجتماعی ریشه دار هستند و در کارزار با نیروهای ارتجاع کار خود را با اسلوب انجام می دهند. براین اساس هر چه انقلابات خلقی تر و میزان شرکت زحمتکشان در آن گسترده تر باشد، ارتجاع نیز از اسلوب ظریف تر، غامض تر و عوام فریبانه تر برای مسخ و سرکوب آن استفاده می کند، تا دوباره مالکیت خصوصی بر وسائل تولید و بازگشت توازن جامعه را به سود صاحبان سرمایه و"چاکران و بردگان مدرن" حفظ برگرداند. در مقابل این نیروی مکار، خلق و نیروهای انقلابی به منظور تثبیت، تحکیم و گسترش انقلاب، پا به پای همدیگر در میدان رزم، در عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، نظامی، فرهنگی و فلسفی با ارتجاع داخلی و متحد خارجی آن، یعنی امپریالیسم گاه آشکارا و گاه در نهان می رزمند. عظیم ترین آموزگار این نبرد، چرخه ای از مبارزات در عمل، یا به زبان دیگر "پراتیک"است، که همزمان از یک سو به توده ها و از سوی دیگر به رزمندگان می آموزاند که راه های ناهموار را طی و از تجربه، دانش، فضیلت و تمامی قدرت و توان خود پی گیرانه، صادقانه در راه اتحاد و دمکراتیزه کردن حیات سیاسی جامعه و دفاع از تمامیت ارضی کشور و حفظ دست آوردهای آن یاری رسانند.»

با این مقدمه، بازگردیم به انقلاب 57 و امروز ایران.

انقلاب 57 انقلابی بود ملی، دمکراتیک و ضد امپریالیستی، که در آن بیش از 95% خلق شرکت داشت. انقلاب طی دورانی که همراه بود با نامه های اعتراضی، تحصن در اماکن، اعتصابات عمومی، تظاهرات و بالاخره مبارزه مسلحانه موفق به عبور از یک مرحله دشوار شد. این مرحله عبارت بود از به زیر کشیدن سلطنت دیکتاتوری حاکم. تمام امید آن بود که استبداد دیرپای 2500 ساله درایران خاتمه یابد. متاسفانه در نتیجه همین استبداد دیرپا و سرکوب همه سازمان ها و احزاب سیاسی کشور، رهبری این انقلاب نتوانست بصورت جبهه ای مرکب از نمایندگان همه اقشار و طبقات اجتماعی حاضر در انقلاب شکل بگیرد. نه تنها چنین نشد، بلکه اندک زمانی پس از پیروزی در مرحله سرنگونی نظام سلطنتی، بار دیگر دوران سرکوب احزاب و سازمان های سیاسی آغاز شد، به گونه ای که حتی این حریق دامن نیروهای مذهبی داخل حاکمیت را نیز بتدریج گرفت و باصطلاح دوران بلعیده شدن نیروهای انقلابی مذهبی فرا رسید..... ادامه

21 سال پیش راه توده

درباره فعالیت اتمی ایران چه گفت!

21 سال پیش که هنوز فعالیت اتمی  ایران چندان رونمائی نشده بود که از هر طرف درباره آن صحبت کنند، راه توده نظر صریح خود را درباره ضرورت رفتن به سوی فعالیت اتمی را مطرح کرد. نه تنها این، بلکه درباره داشتن سلاح اتمی. بنابراین، ما یکباره برای دفاع از قدرت نظامی و اتمی ایران خوابنما نشدیم، بلکه، آنچه امروز می گوئیم، ادامه تکامل یافته حرف و نظر 21 سال پیش ماست که ربطی به خوردن نان به نرخ روز ندارد. مشی سیاسی، لباس نیست که به اقتضای سرما و گرما آن را بتوان عوض کرد.

------------------------------------------------------------------------