مدیران سایت های "تحریریه" و "سیاره رنج"

خوش خیالی اولیه هواخواهان "ایرانی" اسرائیل درباره پیروزی برق آسای ارتش آن کشور در غزه که با وعده رسیدن به حساب یمن و ایران نیز توام بود، بتدریج جای خود را به نگرانی داده است. همه رسانه هایی که سرنوشت خود را با اسرائیل گره زده و کمک های نظامی ایران به مردم فلسطین، لبنان، سوریه و یمن را دلیل مشکلات داخلی معرفی می کردند، اکنون خود را آماده می کنند که شکست اسرائیل را بعنوان پیروزی خود جا بزنند.

در این شرایط فضای بحث و مناظره درباره دلایل و شرایط آغاز این جنگ و فرجام آن نیز در کشور داغ شد. یکی از نمونه های این گفتگوها، مناظره دکتر احمد زیدآبادی که مطالعات و تحقیقاتی درباره اسرائیل انجام داده با دکتر ابوالفضل بازرگان در دانشگاه علامه طباطبایی بود.

نفس این گفتگوها مثبت است و باید ادامه پیدا کند. موضع دکتر زیدابادی کمابیش روشن است. ایشان طرفدار این است که ایران نباید در امور اسرائیل و فلسطین دخالت کند و این جنگ و کشاکش به مردم ما چندان مربوط نیست. ایشان در آغاز عملیات هفتم اکتبر حماس آن را "یازدهم سپتامبر" دیگری معرفی می کرد که بزودی با پیروزی اسرائیل بر حماس و تصرف منطقه خاتمه خواهد یافت. هرچند بتدریج و با معلوم شدن ضعف و زمینگیر شدن اسرائیل در نوار عزه در این موضع خود تجدیدنظرهایی انجام داده است که باید دید در آینده تا کجا امتداد خواهد یافت. اما در اینجا صحبت بر سر نظرات دکتر زیدابادی نیست، بلکه نظرات آقای ابوالفضل بازرگان مورد نظر است. ایشان کلا از قدرت نظامی ایران دفاع می کند و بر مبنای نظریه "واقع گرایی" و توجه به تناسب قوا، کمک ما به فلسطینیان را ضرورتی برای داشتن عمق استراتژیک و دفاع از منافع ملی دربرابر خطر غرب و اسرائیل می داند. از نظر ایشان ضمن دفاع از قدرت نظامی باید از عملکردهای نادرست در زمینه های اقتصادی و اجتماعی انتقاد کرد. ایشان این نظر که مسائل غزه و اسرائیل به ایران مربوط نمی شود را رد می کند.

همه این نظرات آقای بازرگان از نظر ما درست است اما مشکل آقای بازرگان آن است که نظرات خود را در چارچوب مکتب واقع گرایانه در روابط بین الملل که "جان مرشهایمر" و "استفان والت" آمریکایی نظریه پردازان بزرگ آن هستند طرح می کند. .. ادامه